Een overzicht dat een beeld schetst van wie Sil Boon was en wat voor hem belangrijk was.
Boon-aparte
De 'Bonen' staan op Texel bekend als vrijgevochten jongens, hierom wordt de familie Boon-aparte genoemd. Moeder kon haar zonen vroeger niet binnen houden, toen ze peuters waren gingen ze al op stap. Toen Sil puberde sloop hij 's nachts uit het raam om naar de kroeg te gaan, als moeder het merkte draaide ze alles op slot en sliep Sil in de voortuin.
Bonen staan bekend als avonturiers en ondernemers die nogal eens in de clinch liggen met overheidsinstanties. Bestemmingsplannen en en bouwvergunningen zijn niet aan hen besteed. Ze jutten allemaal, leven van wat ze vinden en pionieren erop los. Sil speurde het water af vanuit zijn stuurhut, als hij ergens een mooi stuk hout zag drijven, voer hij rustig een paar honderd meter om. Van een aangereden haas kon Sil een heerlijk diner bereiden. "Daar zit een prima stukje vlees aan. Als er nog drie auto's overheen gaan, heeft niemand er meer wat aan. Een haas gebakken in een stukje boter in de juspan" zei Sil verlekkerd kijkend.
Sil
Sil was geen natuurfreak of natuurkenner, maar maakte deel uit van de natuur. Zijn dyslexie schermde hem af tegen allerlei boekenwijsheden. Op de lagere school moest hij al niets hebben van rekenen of taal. "Ik was te speels, wilde uit dat lokaal. Ik staarde liever buiten ergens in een plasje water, kijken welke beestjes erin rondzwemmen." Voor iemand die eigenlijk nooit taalles heeft gehad, bezigde hij een briljant, bijna literair taalgebruik dat soms neigde naar het filosofische.
Sil ging zijn hele leven zijn eigen gang en veranderde niets toen hij ondernemer werd. Op een onnavolgbare manier voer hij zijn bootje vol toeristen tussen Texel en Vlieland. Hij koesterde zijn eigen normen en waarden, wat mooi te zien is aan de steiger bij paal 33 en aan zijn haventje, waar iedere paal en plank zijn eigen lengte heeft en mag behouden.
Als hij niet voer kluste hij, verbouwde hij groenten in zijn tuin of slachtte een beest. Hij had kunnen overleven als we tweeduizend jaar terug gingen in de tijd. In zijn kamer renden drie honden en vier katten, als hij een weiland had gehad, zou hij ook schapen en geiten hebben gehad.
Janka
Zij stond aan de lopende band wortels te sorteren bij dezelfde boer als Sil, Er kwam een dode muis voorbij, met de groeten van Sil. Janka van den Brink, een Amsterdamse avonturierster, was 24 jaar. Ze had de hele zomer bij discotheek De Rog achter de bar gestaan en wilde niet terug naar de hoofdstad. "Het was saai werk op de boerderij, dus we dolden met elkaar, je moest het werk toch leuk maken." Ze vielen voor elkaar. "Sil was 17 jaar, dus dat kon eigenlijk niet. Toch hebben we toen aan elkaar toegegeven." De week voor hij 18 werd, kwam Sil op zijn brommer aanrijden met daarachter een karretje vol linnengoed. Hij is nooit meer weg gegaan.
Oud hout is goud
Als kind al kon Sil uren staren naar een nerfje in een plank. Hij ontdekte dat zeewater goede bescherming biedt aan hout. Het zout vreet de zoete sappen weg, waardoor de verrotting stopt. Het liefst gebruikte hij daarom gejutte palen en planken voor zijn steigers. Bij een tekort aan hout haalde hij bomen uit het Roggeslootbos of het Robbenoordbos. Alle palen hebben een verhaal. Het ziet er misschien rommelig uit, al die palen met een andere hoogte, maar dat is een misvatting, Sil was orderlijk en schoon. Hij had het niet zo op moderne, strakke designmaterialen. "Ik houd van hout" zei hij. Janka onderstreept dat: "Oud hout is goud."
Haventje van Sil
Het was de oorspronkelijke haven van De Cocksdorp, aangelegd voor de aanvoer van onder meer bouwmateriaal. Na de drooglegging van de polder van Eierland - ooit de zuidpunt van Vlieland, nu het noordelijke deel van Texel - kreeg het haventje een nieuwe functie: de thuishaven van de postboot die naar het Posthuys (nu een hotel) op Vlieland voer. Toen de postboot ermee stopte, hield de TESO de verbinding in stand, als een soort plichtsbetrachting. Drie broers van Sils opa voeren voor TESO die route, tot 1962, toen ook de TESO ermee stopte. In 1962 voer de TESO echter al niet meer vanuit het haventje nabij De Cocksdorp, dat was immers in 1953 al verdwenen door de dijkverzwaringen na de watersnoodramp.
In 1984 besloten Sil en Janka om de oude route tussen Texel en Vlieland weer te gaan varen. Zij bouwden op eigenzinnige wijze aanlegplaatsen op de Vliehors en nabij Paal 33.
In de jaren '90 ging Sil een stap verder, hij wilde een aanlegplaats waar hij zijn schip, De Vriendschap, ook bij slecht weer aan zou kunnen meren. Hij legde met een groep vrijwilligers buitendijks bij De Cocksdorp een haventje aan. De Vriendschap was en is nog steeds zelden in het haventje te vinden. Wel is het een populaire plaats voor kleine vissersboten en bruine vloot. Toen Sil nog leefde, werden er zo nu en dan ook leuke feesten georganiseerd.
De Vriendschap
De Vriendschap, zo heette Sil zijn schip, waarmee hij ontelbare keren de overtocht voer tussen Texel en Vlieland. Een oud schip, maar Sil hield van zijn boot. "De Vriendschap heeft een mooi lijntje, van spits naar heel geveegd aan de achterkant. Als je in de golf terugzakt, dan wordt de opwaartse druk heel rustig gecompenseerd." Zijn handen kenden alle hoekjes en gaatjes, hij kon bijna voorspellen welke klinknagel zou gaan roesten. Toch was Sil niet getrouwd met zijn schip - in tegenstelling tot Janka. Sil had wel een grotere gewild of een metertje breder - zodat de mensen en fietsen meer ruimte hebben.
